سوم: ممنون جواد. ممنون کاپیتان. جواب دندان‌شکنی به منتقدانت دادی و هیچ اشکالی ندارد اگر«ما» هم در جمع دندان‌شکسته‌های امروز باشیم. فدای سرت اگر صلح‌نامه با رسانه‌ها را زیر پا گذاشته و از اندک فرصت خلوت کردن با رییس دولت به جای گرفتن امتیازاتی برای فوتبال برای زدن زیرآب نشریات ورزشی استفاده کردی. ممنون از گوچی. او تعریف دوباره‌ای از غیرت و تعصب را به نمایش گذاشت؛ غیرت و تعصبی که به واسطه آموزش صحیح اصول فوتبال در کیلومترها دورتر از سرزمین مادری از او سربازی کارآمد برای تیم ملی ایران ساخت. جواب او هم به کسانی که عرق داشتن بر پیراهن را فقط در داشتن شناسنامه ایرانی می‌دانستند و جوانانی را که اتفاقا از پدر و مادری ایرانی زاده شده‌اند با واژه«دورگه» از تیم ملی می‌راندند، کوبنده بود.
ممنون از کارلوس کرش. مردی که نام بزرگش بی‌شک بر اردوی حریف سایه می‌اندازد. دژآگه و قوچان‌نژاد نمی‌توانند دعوتش را رد کنند و مدیران بلندپایه فوتبال ایران مجبورند مقابل خواسته‌هایش کرنش کنند. ممنون از کارلوس نه به واسطه فوتبالی که تیمش ارایه می‌دهد بلکه به واسطه شخصیتی که این تیم پیدا کرده و می‌تواند بعد از یک شکست مفتضحانه دست و پای خود را دوباره جمع کند. ممنون از کرش خوش‌شانس چرا که این شانس هرگز در خانه دایی و قطبی و قلعه‌نویی و امثالهم را نزد.
ممنون از مسعود شجاعی که ناخواسته و با اخراجش خدمتی بزرگ به تیم ملی کرد. ممنون از او که وقتی تعلل کرش را در بیرون کشیدنش دید، خودش دست به کار شد و بیرون رفت تا غلط سرمربی در چیدن ترکیب تصحیح شود و تیم روان‌تر بازی کند.
ممنون از همه آن یکصد هزار نفر. ممنون از از آنها که مقابل ناکامی‌های ریز و درشت و ملی و باشگاهی ایران از رو نرفتند و دوباره آمدند تا تیم تنها نماند. ممنون از تلویزیون که منت گذاشت و این 90دقیقه را کامل پخش کرد. ممنون از جواد خیابانی که بازی را گزارش نکرد. ممنون از ترقه‌ای که نپرید وسط زمین. ممنون از... همه!
نظرات شما عزیزان:
|
خداحافظ با واقعیت؛ سلام به موفقیت
نويسنده: 
